Αυτοπροστασία: δρόμος ή προορισμός;

Όταν κάποιος ακούει τoν όρο αυτοάμυνα η σκέψη του πηγαίνει σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Γενικά, υπάρχει ο φόβος κάποιος να σε απειλήσει με μαχαίρι για να σου πάρει το πορτοφόλι, ενώ οι γυναίκες έχουν επιπλέον το φόβο κάποιος να τους επιτεθεί με διαθέσεις σεξουαλικής παρενόχλησης. Και οι δύο περιπτώσεις είναι πολύ σοβαρές και χρειάζονται την προσοχή μας, αλλά δεν παύουν να αποτελούν ένα πολύ μικρό κομμάτι από όσα μας απειλούν και χρειάζεται να λάβουμε υπόψη, αν θέλουμε να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του «εχθρού».

«Η τέχνη του πολέμου μας διδάσκει να μην στηριζόμαστε στην πιθανότητα ότι ο εχθρός δεν θα έρθει, αλλά στην ετοιμότητά μας να τον υποδεχτούμε· όχι στην ευνοϊκή υπόθεση ότι δεν θα επιτεθεί, αλλά μάλλον στο γεγονός ότι έχουμε κάνει τη θέση μας απρόσβλητη!»

Από την «Τέχνη του Πολέμου», Sun Tzu, 5ος π.Χ. αιώνας

Ο όρος άμυνα-προστασία λοιπόν απαιτεί πρώτα απ’ όλα να καταγράψουμε από τι απειλούμαστε. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προετοιμαστούμε, γνωρίζοντας τους κινδύνους, και τελικά να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τον «εχθρό». Υπάρχουν τρεις γενικές κατηγορίες επιθέσεων που μπορεί να δεχτούμε:

• Σωματική επίθεση. Οτιδήποτε μπορεί να βλάψει τη σωματική μας ακεραιότητα ή να απειλήσει και τη ζωή μας ακόμα. Παραδείγματα:
  • Ασθένειες (φαγητό/κάπνισμα/ποτό)
  • Ατυχήματα πεζών (πέσιμο/τροχαίο)
  • Φυσικές καταστροφές (φωτιά/σεισμός)
  • Τρομοκρατική ενέργεια
  • Σεξουαλική παρενόχληση
  • Εγκληματική ενέργεια (κλοπή/απειλή ζωής)
• Ψυχολογική επίθεση. Οτιδήποτε τραυματίζει τον ψυχισμό μας, είτε αυτό γίνεται εσκεμμένα, είτε γίνεται «από λάθος». ‘Όπως…
  • τι ακούς
  • τι βλέπεις
  • αρνητικές σκέψεις
  • κακές συνήθειες (άνθρωποι/περιβάλλον)
• Πνευματική επίθεση. Οτιδήποτε μας βλάπτει ως πνευματικές οντότητες, και μπορεί να προέρχεται «εκ των έσω», αλλά και από «άλλες» πηγές.
  • πνευματισμός-μαγεία
  • εκ των έσω (προσωπικά πάθη/αδυναμίες)

Η πολυπλοκότητα των πιθανών επιθέσεων κάνει την αυτοάμυνα έναν δύσκολο στόχο. Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο μπερδεμένα, αν μας δείξει κάποιος τον «δρόμο». Κι εδώ είναι που το «παραδοσιακό» dojo γίνεται πολύ επίκαιρο, ενώ άλλες μέθοδοι, τύπου fast-food, δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα και νόημα.

Λέμε ότι η ικανότητα αυτοάμυνας δεν αποτελεί από μόνη της «δρόμο». Είναι απλά ένας «προορισμός» όπου επιθυμούμε να φτάσουμε. Για να κατακτήσουμε αυτόν τον προορισμό χρειάζεται να πετύχουμε ταυτόχρονα δύο άλλους στόχους: την μαχητική ικανότητα και τον ακέραιο χαρακτήρα. Αυτά τα δύο πλάθονται με υλικά που δίνονται δωρεάν, αλλά δεν αξιοποιούνται πάντα σωστά: με χρόνο και ενέργεια. Με αυτά τα υλικά, που δεν κατανοούν όλοι την αξία τους, και με σωστή καθοδήγηση μπορεί ο καθένας να κατακτήσει τον στόχο. Αρκεί να μην τα παρατήσει.

Δεν υπάρχει «μυστική συνταγή». Απλά χρόνος και ενέργεια με σκοπό, διεύθυνση, προορισμό. Αυτό κάνει το dojo. Σε βοηθά να βάλεις τα υλικά στον σωστό «δρόμο» και να τα αξιοποιήσεις. Και το κάνει με ένα γοητευτικά απλό τρόπο. Με αρχές. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις από την αρχή. Αλλά πρώτα έρχεται η δράση, η κατανόηση έρχεται αργότερα. Στο ενδιάμεσο πρέπει να δείξεις εμπιστοσύνη.

Εξωτερικά λοιπόν, αυτοάμυνα είναι η άμυνα του εαυτού μας απέναντι σε μια απειλή, που μπορεί να είναι άνθρωπος, ζώο ή φυσική καταστροφή.

Στο βάθος, όμως, αυτοάμυνα είναι η άμυνα απέναντι στον εαυτό μας, γιατί η διαχείριση κάθε απειλής ανάγεται σε διαχείριση του εαυτού μας (του χειρότερου εχθρού μας), δηλαδή διαχείριση των φόβων, των ενοχών και των παθών μας. Έτσι, η ικανότητα αυτοάμυνας δεν αποκτάται απλά και μόνο με φυσική άσκηση, αλλά και με την καταπολέμηση κακών συνηθειών και τη θεμελίωση καλών.

Στο Suibukan, δένουμε το φυσικό κομμάτι με το ψυχολογικό. Αφυπνίζουμε το μαχητικό πνεύμα και χτίζουμε τις αρετές του πολεμιστή (μαχητή). Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η καλύτερη ποιότητα ζωής. Γι’ αυτό, ελπίζουμε στο καλύτερο και προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο.