Συνήθως στα σύγχρονα γυμναστήρια βρίσκεις ανθρώπους μόνους. Μπορεί να είναι παντρεμένοι, να έχουν παιδιά, αλλά η άθληση δεν αποτελεί για την οικογένεια δικαιολογία για συνύπαρξη και κοινωνία, παρά μάλλον δικαιολογία για να κάνει ο καθένας το δικό του, να απομονωθεί. Έτσι, το παιδί θα πάει στο μπαλέτο ή στο ταε-κβον-ντό, η μαμά στην αεροβική και ο μπαμπάς στα βάρη. Στο σπίτι ούτε καν θα συζητήσουν την εμπειρία μεταξύ τους.
Με κάποιο τρόπο μέσω της διαφήμισης οι χώροι άθλησης έχουν χαρακτηριστεί αντρικοί, γυναικείοι ή παιδικοί και η πλειοψηφία των ανθρώπων ακολουθεί τυφλά αυτή την ταξινόμηση. Έτσι, δημιουργούνται τα γυμναστήρια γκέτο για άντρες, γυναίκες ή παιδιά αντίστοιχα. Διασώζονται ελάχιστοι χώροι στους οποίους μπορεί να συνυπάρξει όλη η οικογένεια.
Αυτό αρχικά δείχνει λογικό και φαίνεται να καλύπτει κάποια «ανάγκη» της κοινωνίας, αλλά, μακροπρόθεσμα, βλέποντας το καταλαβαίνει κανείς ότι επιδεινώνει την ήδη βεβαρημένη κατάσταση του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Ο χώρος των πολεμικών τεχνών, ειδικότερα, είναι επίσης χαρακτηρισμένος και διαιρεμένος σε σαφείς περιοχές. Σε αυτό βοηθάει και ο τρόπος που οι άνθρωποι του χώρου αντιμετωπίζουν πια τις τέχνες. Το dojo μετασχηματίστηκε σε γυμναστήριο, έχασε την βαρύτητα της παράδοσης και, έτσι, εύκολα μπορεί να ακολουθήσει τη γενικότερη ροπή της κοινωνίας προς ευκολόπεπτα σπορ και ευκαιριακό αθλητισμό. Οι άντρες θα κάνουν καράτε ή κικ μπόξιν για να εκτονωθούν, οι γυναίκες σεμινάρια αυτοάμυνας για να νοιώθουν ασφαλείς και τα παιδιά, που είναι η πλειοψηφία των αθλούμενων, ταε-κβον-ντό, με την ελπίδα, κάποια μέρα, ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες.
Σε αυτή τη λαίλαπα έρχεται να επέμβει χειρουργικά το παραδοσιακό dojo. Χωρίς να ισοπεδώνει τις ιδιαιτερότητες αντρών, γυναικών και παιδιών, μπορεί να τους «χωρέσει» όλους κάτω από την ίδια «στέγη».
Στο παραδοσιακό dojo μπορούν να συνυπάρξουν ο άντρας με την σύζυγό του, κάνοντας κοινή προπόνηση, κάνοντας bunkai (ασκήσεις σε ζεύγη) μεταξύ τους, να αισθανθούν ότι βρίσκονται σε κοινή πορεία αυτοανάπτυξης. Να έχουν κοινές εμπειρίες και ερεθίσματα, συνοδοιπόροι στον «δρόμο». Το σκεπτικό ότι οι πολεμικές τέχνες είναι κατανάλωση ιδρώτα για τον ιδρώτα, ένας χώρος όπου οι άντρες «χτυπιούνται» μεταξύ τους, απωθεί αφάνταστα την πλειοψηφία των γυναικών. Πολλοί άντρες, μάλιστα, θέλουν αυτόν τον χώρο καθαρά δικό τους, για να βγάζουν τα απωθημένα τους, και έμμεσα ή άμεσα επιδιώκουν τη μη-συνύπαρξη με την γυναίκα τους στα «χωράφια» τους. Αλλά το μοντέλο ενός υγιούς dojo, απορρίπτει τέτοιου είδους αντιμετώπιση των τεχνών.
Επίσης, στο παραδοσιακό dojo μπορούν να συνυπάρξουν τα παιδιά με τους γονείς τους. Το λατρεύουν αυτό τα παιδιά. Να βλέπουν και να μιμούνται τους ίδιους τους γονείς τους. Και, μεγαλώνοντας, τα παιδιά να συνειδητοποιούν ότι οι γονείς τους τα δίδαξαν με το παράδειγμά τους κι όχι μόνο με λόγια. Σαφώς, σε μικρές ηλικίες τα τμήματα των παιδιών είναι διαχωρισμένα από αυτά των ενηλίκων. Αλλά πέραν του ότι μπορούν να υπάρξουν κοινές προπονήσεις, ακόμα και η σκέψη ότι μετά θα κάνει προπόνηση ο μπαμπάς και η μαμά στον ίδιο χώρο, στο ίδιο σχολείο, κάνει τα παιδιά να αισθάνονται ασφαλή, υπεύθυνα και ώριμα. Μιμούνται τους γονείς στη συμπεριφορά και τους τσεκάρουν συνεχώς με τον τρόπο που μόνο αυτά γνωρίζουν.