Αντίο, Sensei
Διάβασα κάποτε ότι είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως, αν σμίξεις την καρδιά σου με την καρδιά κάποιου που αγαπάς, τότε οι δύο καρδιές θα αρχίσουν να χτυπάνε με τον ίδιο ρυθμό. Στις 14 Ιανουαρίου 2014 ο Θεός έσμιξε την καρδιά του με του Μπάμπη Πολυχρονόπουλου και τότε οι δύο άρχισαν να χτυπάνε σαν μία. Άγγελοι τραγουδούσαν και κιθάρες ακουγόντουσαν, ακουστικές και ηλεκτρικές – σε μια αρμονία αγάπης και συμπόνιας. Ο Θεός έπαιξε την καλύτερη συμφωνία Του, για να καλέσει έναν από τους γιους του να πάει κοντά Του.
Το πέρασμα του Μπάμπη από τη ζωή ήταν το ίδιο γρήγορο με τις αριστοτεχνικές κινήσεις του στο καράτε. Ως μαχητής μέσα στο dojo (χώρος με διεύθυνση) έγινε σπουδαίος δάσκαλος, «sensei», εκατοντάδων μαθητών. Εκπαίδευσε το σώμα του ώστε να αμύνεται με ταχύτητα, ρευστότητα και και απόλυτο έλεγχο και έφτασε να τιμηθεί με έναν από τους υψηλότερους τίτλους στο καράτε, αυτόν του kyoshi. Τον Μάιο του 2011 του απονεμήθηκε το 8ο dan από τον επί πολλά χρόνια δάσκαλό του, τον παγκοσμίου φήμης Master Tadashi Yamashita.
Ο kyoshi Πολυχρονόπουλος δεν είδε ποτέ το καράτε σαν άθλημα. Το dojo όπου ασκούταν και δίδασκε ήταν ένα μέρος για την άσκηση όχι μόνο του σώματος, αλλά και του πνεύματος. Η άσκηση δεν σταματούσε όταν τελείωνε η προπόνηση ή όταν νικιόταν ο αντίπαλος. Για τον sensei το dojo επεκτεινόταν πέρα από τους τέσσερις τοίχους, ήταν τρόπος ζωής. Εκείνο που τον έλκυε στις πολεμικές τέχνες για περισσότερα από 40 χρόνια ήταν το “do” από το “Budo” και ήταν αυτός ακριβώς ο δρόμος, αυτό το ταξίδι, που δημιούργησε προϋποθέσεις για έναν βίο αξιοσημείωτο. Είχε πάθος για ζωή και μ’ αυτό το πάθος προσέγγιζε τις πολεμικές τέχνες και κάθε του δραστηριότητα.
Η πίστη του στον Θεό, η αποφασιστικότητά του και η σκληρή δουλειά τον έκαναν πιστό και αφοσιωμένο μαθητή, στοργικό σύζυγο και πατέρα, εμπνευσμένο ομιλητή και πολύτιμο φίλο.
Την άνοιξη του 2011 η καρδιά του Μπάμπη προσβλήθηκε από έναν κοινό ιό, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο μυοκάρδιο, γεγονός που, συν τω χρόνω, απέβη μοιραίο. Επί δυόμισι χρόνια αυτός ο ευγενικός πολεμιστής έδινε τη μάχη, που έμελλε να είναι η τελευταία, για τη ζωή. Η Κάλλη, επί 28 χρόνια σύζυγός του, μαρτυρά ότι η πίστη και η εμπιστοσύνη του στον Χριστό του έδιναν παρηγοριά και ειρήνη μέχρι που ένα απόγευμα η καρδιά του σταμάτησε κι εκείνος άφησε σαν αεράκι αυτόν τον κόσμο.
Η πορεία του Μπάμπη πάνω στη Γη έφτασε στο τέρμα της και η κληρονομιά που άφησε θα μείνει για πάντα χαραγμένη στις καρδιές των οικείων του, των μαθητών του και των φίλων του.
(Στη μνήμη του θείου και δασκάλου μου, που πίστεψε σε μένα πριν πιστέψω εγώ στον εαυτό μου. Nadia Abou.)
