Οι άνθρωποι του "Δρόμου"
Θα λέγαμε ότι η περιγραφή του "Δρόμου" στις μέρες μας ηχεί εξωπραγματική. Από την άλλη μεριά, η ανάγκη του ανθρώπου για το "Δρόμο" είναι εμφανής. Η ανάγκη για “απόλυτα” είναι επιτακτική. Στο κόσμο της ανεκτικότητας, της θεοποίησης της ιδιαιτερότητας ως έκφραση της ατομικότητας και, κατά συνέπεια, της υποβάθμισης κυτταρικών κοινωνικών ομάδων, όπως η οικογένεια, η ενορία, η γειτονιά και η πατρίδα, αναδεικνύεται η ανάγκη για συμμάζεμα. Συμμάζεμα και επανεκτίμηση του ποιοι είμαστε και πού πάμε, με ποιους πάμε, αν πάμε και, τελικά, τι και σε ποιους θα τα αφήσουμε σαν κληρονομιά.
Ο "Δρόμος", το γνωστό μας "Ντο", είναι σήμερα πιο επίκαιρος από ποτέ. Στην χριστιανική κουλτούρα, όπου μεγαλώνουμε, ο "Δρόμος" συνεχίζει να εμπεριέχει την ανατολική προσέγγιση για προσωπική βελτίωση και ανέλιξη
μέσα από την τέχνη του καράτε, αλλά έχει εμπλουτιστεί με τις αξίες της πίστης μας στον Τριαδικό Θεό. Με τη Χάρη του Θεού η καρδιά του καρατέκα είναι μαλακή, συμπονετική και αντιμετωπίζει το συνάνθρωπο ως δημιούργημα του ίδιου αυτού Θεού στον οποίο πιστεύει. Με τις αρετές που αποκομίζει από το dojo της πνευματικής του ζωής μπορεί να υπομένει, να είναι ταπεινός και να δίνει αξία στην ανθρώπινη ζωή.
Στο φυσικό dojo προπονείται σαν να προετοιμάζεται για πόλεμο και το φυσικό του σώμα γίνεται ένα όπλο. Αυτές οι δύο καταστάσεις συνυπάρχουν αρμονικά. Το να ετοιμάζεσαι για πόλεμο δεν σημαίνει ότι γίνεσαι βίαιος. Απλώς ότι το σώμα σου και η ψυχολογία σου αποκτούν τη φυσική κατάσταση και τα αντανακλαστικά που χρειάζονται για μια φυσική σύγκρουση. Το αν αυτή θα έλθει ή όχι έχει σχέση με την κοινωνική μας συμπεριφορά, που θα έπρεπε να διέπεται από τη πνευματική μας ζωή και την οικογενειακή μας αγωγή. Βέβαια υπάρχει και ο νόμος του “ακατανόητου” ή του “τυχαίου”. Σε περίπτωση άμυνας για την προστασία της ζωής μας, της ζωής των αγαπημένων μας προσώπων και, κατ’ επέκταση, του συνανθρώπου μας που βρίσκεται σε κίνδυνο, η φυσική επέμβαση είναι αναγκαία. Η ανικανότητα να αντιδράσεις προκαλεί μεγαλύτερη βία. Και μάλιστα χρόνια. Ο θεωρητικός του πολέμου Sun Zu πριν 2500 χρόνια θεμελίωσε ότι μια κοινωνία πρέπει να είναι ετοιμοπόλεμη, έτσι ώστε σε περίπτωση πολέμου το θέμα να λήξει άμεσα με συντριβή του αντιπάλου. Ειδάλλως, θα διαιωνίζεται η βία και θα εγκαθίσταται το μίσος στις καρδιές των ανθρώπων. (βλέπε Παλαιστινιακό, Ιράκ κ.λπ.)
Το dojo ισορροπεί τον άνθρωπο δίνοντάς του φυσικές και ψυχικές ικανότητες. Τον βοηθάει στη πνευματική του ζωή, γιατί η φώτιση και η θέωση προϋποθέτουν ανθρώπους ισορροπημένους. Οι ανισόρροποι είναι κλινικά ψυχασθενείς. Οι ισορροπημένοι, όμως, είναι πνευματικά ψυχασθενείς.
Για τους πρώτους μεριμνά η ψυχιατρική και η ψυχολογία, ενώ για τους δεύτερους το πνευματικό νοσοκομείο, που είναι η εκκλησία.
Το dojo είναι ρυθμιστικό. Η πνευματική ζωή είναι μεταρρυθμιστική. Το dojo γίνεται μεταρρυθμιστικό, μόνο όταν στο do διδάσκουν πνευματικοί δάσκαλοι.
Άνθρωποι ισορροπημένοι και πιστοί. Άνθρωποι που η Χάρις του Θεού είναι πάνω στη δουλειά τους. Είναι αυτό που το καθιστά λειτούργημα. Είναι αυτό που δίνει μια τελείως διαφορετική έννοια στο dojo.
Έτσι, μέσα στο dojo οι μαθητές γίνονται εμπόλεμοι, αλλά όχι βίαιοι. Έτσι, το απόφθεγμα του παραδοσιακού καράτε “Το να νικήσεις χίλιες μάχες δίνοντάς τες δεν είναι σημαντικό επίτευγμα. Όμως, το να νικήσεις μία μάχη χωρίς να τη δώσεις είναι” μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Εύχομαι στη καινούργια σχολική χρονιά δάσκαλοι και μαθητές να δώσουν μια σωστή μάχη πάνω στη προετοιμασία τους για τη ζωή. Και εύχομαι το dojo να είναι μια συνιστώσα προς τη διεύθυνση της προσωπικής τους βελτίωσης.
